Annesinin kucağında yatıyordu,
Buz gibi olmuştu teni,
Annesi ona son kez dokundu ve kapanmış gözlerine baktı,
Çok uzaktaydı artık, annesinin sesini duymuyordu,
Melek olmuştu
Oysa ki birkaç saat öncesine kadar gülücükler atıyordu,
Düşen bombaların farkında değildi,
Savaş alanını oyun parkına çevirmişti adeta,
Oyun sanıyordu,
Bu son oyunu olduğunu bilmeden.
Neşe içinde koştu katillerinin üstüne
Ve bir anda yere yığıldı,
Tek kurşun yetmişti o küçücük bedenine
Annesi de koruyamamıştı onu
Zaten insan böyle bir zulmün karşısında
Nasıl ayakta kalabilirdi!
Annesi koştu arkasından
Yetişememişti mermilere,
Ondan daha hızlıydı çünkü!
Böyle mi veda edecekti bebeğine,
Son kez de olsa böyle mi sarılacaktı,
Kan revan!
Kan oldu gözyaşları
Yüreğine aktı!
Haykırmak istedi, çığlık atmak
Ama duyuramadı sesini bombaların sesinden!
O da yürüdü bebeğinin arkasından ölüme
Zalimler ona da acımadı,
Ama yere düşerken mutluydu,
Çünkü bebeğine kavuşacaktı sonsuzlukta,
Onsuz olmayacaktı!
Nuray ÇAVUŞ
0 Yorumlar